Վարդան Սմբատյան
December 20, 2018 at 9:17 pm,
No comments
***
խնձորներ, տղաս.
աստվածներն են թափվում վար,
և ցավը փաթիլվող
ծածկում է ամոթալի մերկությունը քաղաքի:
Հեքիաթն այս տխուր է և չի ավարտվում,
չպատմես ոչ ոքի,
և իմաստ էլ չունի,
որբերը հեքիաթների չեն հավատում:
Արի հաշվեք անորոշության բացիլները
ու քնենք,
երազում կտեսնենք այն, ինչ
փափագում ենք:
Արի քնենք,
քնած մարդիկ
երջանիկ են:
***
Մինչ խեղդում եմ հուսահատությունս
Բարձիս տակ.
Արի, իմ ընկեր,
Իմ սեր` բալասան
փրկություն …
Իմ քաղցր տենդ, իմ զորություն:
Հիմա, երբ բոլորը հեռացել են,
Սրբագրիր անչար իմ ցավը,
Հոգնությունը:
Ինչպես սոված Ղազարոսը,
Ինչպես Հիսուսը՝
Գեթսեմանի պարտեզում ,
Ինչպես մանուկը մոր ընդերքում,
Դեպ լույսն է շտապում,
Ապավինում եմ,
գալիս եմ դեպ քեզ
Բանաստեղծություն...
***
Սիրիր ինձ Լի~լի
Քանի դեռ թրթռում է սիրտս `
վանդակում ցավի :
Լվա դեմքս քո արցունքներով ,
Փակիր բերանս համբույրներով Հուդայի,
Մահիճս քո իգության ջրերի մեջ
Օրորիր:
Մահն իջնում է ճերմակ թռչնի պես
թևաթափ,
Երեսիս,
Ներբողիր աղթոքս առ Աստված,
Սիրիր ինձ , սի~րիր ինձ Լիլի:
***
Լողալ սովորեցինք `
Ձկներից լավ,
Պաշարեցիք բարձրունքը Էվերեստի,
Արծիվները մեռան ծառերին,
Հաշվեցինք տիեզրական բոլոր մարմինները,
Անգոյության մոլորակները հսկա,
Տրորեցինք լուսնի հողը , կեղտոտ ոտքերով:
Թռչում ենք անվախ երկաթե թռչուններով `
Խոցելով որբացած երկինքը,
Ամեն ինչ գիտենք
Եվ անգամ գազանների լեզուն,
Բայց մարդ լինել ,
Մարդ մնալը չսովորեցինք:
***
Ես կգրեյի ամենասիրուն
Բանաստեղծությոունը ,
Հորիզոնին թափվող ճայերի,
Կարմիր- կարմիր մայրամուտի ու
Իմ ու քո
Իմ ու քո
Ալեգորիկ սիրո մասին,
Բայց բառերս ատոմներ են Լիլի,
Հրե ատոմներ,
ծամում եմ մինչև վերջ ,
Անաղմուկ ու անտրտունջ :
Ինչ որ մի տեղ
կավարտվի մատերիան ցավի,
Աստծո աչքերում `
Մենք կհանդիպենք,
Մենք կհանդիպենք...
***
Որբությունս հյուր եկավ էս գիշեր,
նայեց ինձ, գլխիկոր ասաց.
– Ու՞ր ես ինձ թողել:
Փաթաթվեց ինձ թաց մատներով,
կոտրված ինքնաթիռս նվիրեց:
Հորս ուրվականը ելավ պատերից,
ծուռ առաստաղը ճոճեց երեսիս:
– Ինչի՞ ես եկել:
-Յա, այ շան տղա, հորդ դեմքը հեչ չես կարոտե՞լ:
Որբությունս փախավ,
հերս կոտրեց անթև ինքնաթիռս,
արթնացա լացող երազից…
***
Ու ցավը
կարդում է մեզ
բառերով:
***
Եթե ինձ սիրեիր,
ես կծաղկեի բոլոր`
շուշանների, կակաչների,
վայրի վարդերի հետ,
քո դռան առջև:
Կծփայի կրծքիդ տակ,
կննջեի անխոնջ քո գրկում:
Եթե մանանեխի չափ
ինձ հավատայիր,
տիեզերքը կլցնեի քո դողերոցքով
բերկրանքի
ու հավիտենություն կըխնդրեի Աստծուց՝
սերն իմ ցույց տալու համար:
Եթե մի քիչ սիրեիր դու ինձ,
գուցե հանճար դառնայի,
ոչ թե հիմար բանաստեղծ:
***
Ուշադրությո՛ւն, դռները փակվում են,
հաջորդ կայարանը՝
Ունայնության պողոտա…
Վազող ոտքերի տարափ,
խառնված բույրերով լցված մետրոն
փսխում է մեզ երեք վայրկյանում:
Քաղաքը հոշոտվում է
սոված ամբոխի մեջ :
Դու չկաս ու աշունը այստեղ
սև-սպիտակ է դարձել,
ու երկիրը կորցրել է ուղեծիրը,
չկաս, Աստված չի ներում էլ ինձ.
դու իմ ապրող աղոթքն էիր:
Կարոտը եռում է
երակներիս մեջ,
կորցրել եմ զգալու, մեռնելու, ապրելու շնորհներներս,
Ուշադրությո՛ւն, դռները փակվում են,
հաջորդ կայարանը` Հավիտենություն:
***
Ես չեմ գրում…
Բառերը անփույթ
խզբզում են ինձ
սպիտակ թղթին:
Հետմահու է ամեն բառ:
Երբ մեռնեմ, խնդրում եմ
ինձ թաղեք,
չկարդացած գրքերիս մեջ,
ես որդերից վախենում եմ:
***
Ամբոխի մեջ
Ինչ-որ մեկը
Ճանկեց դեմքս,
Շրջվեցի ու տեսա՝
Բոլորը դանդաղ ծերանում էին:
**
Երեկ պարզեցի, որ
Կատարյալ տղամարդ եմ,
Լավ սիրեկան ու կարգին պոետ…
Զարմանքից շիկնեցի:
Մեծարում էին ինձ, խմում կենացս,
***
Կարդացին անհաջող բանաստեղծություններս ու
Ծափ տվեցին,
Հայրս զղջումով համբուրեց
Կնճռոտված ճակատս:
Երեկ աշխարհը բարի էր՝
Երեկ ինձ թաղեցին:
***
Ամեն ինչ վաճառված է
Աշխարհում ,
Ներիր ,ամեն ինչ գնեցին
Ագահ մարդիկ,
Միակ բանը ,որ կարող եմ նվիրել
Բանաստեղծությունն է ,
Այն չի վաճառվում..
Ամեն ինչ վաճառված է
Աշխարհում ,
Ներիր ,ամեն ինչ գնեցին
Ագահ մարդիկ,
Միակ բանը ,որ կարող եմ նվիրել
Բանաստեղծությունն է ,
Այն չի վաճառվում..
Վարդան Սմբատյան