Գրաթերապիա-Անրի Վեռնոյ
Սկզբում նա տարված էր գեղանկարչությամբ, ապա լրագրությամբ և ռադիոյով: Էկուան-Պրովանսի ֆրանսիական լիցեյը ավարտելուց հետո «Մարսելյեզ» թերթում հրատարակում է եղեռնին նվիրված հոդվածների շարք:
Կինոյում նրա դեբյուտը եղել է որպես բազում կարճամետրաժ ֆիլմերի ասիստենտ և բեմադրող: Առաջին լիամետրաժ գեղարվեստական ֆիլմը նկարահանել է 1951 թվականին Ֆերնանդելի օգնությամբ: Հետո նկարահանել է «Արգելված պտուղը» ("Le fruit defendu", 1952թ.), «Հրուշակագործը Վալորգից» ("Le boulanger de Valorgue", 1952թ.), «Հասարակության №1 թշնամին» (1953թ.):
1959 թվականին նույն ֆերնանդելի հետ նա նկարահանեց «Ռազմագերին և կովը» ("Cow And I") կատագերգությունը գերությունից փախած ռազմագերու մասին, որը գյուղացու տեսքով կով էր քշում: Ֆիլմը վերջանում է նրանց հրաժեշտի էպիկական տեսարանով...
<<Մայրիկ>>
Ֆրանսահայ հանրահայտ կինոռեժիսորի ինքնակենսագրական այս գիրքը հուզիչ պատում է ճակատագրի բերումով Ֆրանսիայում ապաստանած հայ ընտանիքի մասին:
Անծանոթ աշխարհի անտարբերության և սառնության օղակում մի բուռ մարդիկ ապավինում են իրենց անսահման աշխատասիրությանը և բարությանը, դրանով իսկ նվաճում վերապրելու իրենց իրավունքը:Գրքի հիման վրա նկարահանվել է համանուն <<Մայրիկ>>ֆիլմը,որը հեղինակի հանճարեղության առհավատչյան է։
Մեջբերումներ <<Մայրիկ>>գրքից
+++
Մայրիկը մեռնում էր…այնպես ինչպես ապրել էր՝ զուսպ, առանց որևէ մեկին նեղություն տալու, սպիտակ սավանների մեջ պառկած, հեզիկ, մաքուր, խաղաղ, մեն-մենակ մահվան դեմ, քանի որ հիմա գիտեմ, որ մարդը մեռնում է մենակ:
Որևէ ցանկություն չունեմ բացատրելու, թե ինձ չի մխիթարում Մայրիկիս ութսունյոթ տարեկան լինելու հանգամանքը. նա շուտով հեռանալու է ինձնից և հարազատներին նվիրված տաքուկ ու հավատարիմ սիրո ութսունյոթ տարիները պետք է վերջանային մի քանի վայրկյանում, ահա թե ինչն էր կարևորը:
+++
Մարդը մեռնում է մենակ…
+++
Մայրիկ, ես երբեք չե՛մ մոռանա, չե՛մ մոռանա այս ցնցող պահը: Հանկարծ նկատեցի, որ երբ մենք հիանում էինք իմ մատանիով, քո ձեռքից բացակայում էր այն մատանին, որը երբեք մատիցդ չէիր հանում: Այդ երեկո ես նկատեցի, որ անհետացել է նաև հորս ձեռքի մատանին: Բառերը խեղդվում էին կոկորդումս: Անհեթեթ ամոթխածության լռությունը փշրելու և սրտիս զեղումներին ազատ ընթացք տալու համար, որոշեցի վալս պարել և պտտվել մինչև գլխապտույտ սկսվի: Ես լավ եմ հիշում իմ քսան տարիների եզակի այդ պարահանդեսը, որը նույնիսկ մոռացնել տվեց պատերազմը: Անտարբեր լուսինը իր հրաշալի սկավառակով լույս էր արձակում քաղաքի վրա: Ես չեմ մոռանա ոսկյա այս փոքրիկ կտորը իմ անվան սկզբնատառերով, որն այսօր մատիս կշռում էր սիրո մի քանի տոննա...
+++
Եթե իրար հետ խաղացող երեխաների ճիչերը, ծիծաղն ու զվարթությունը ջնջում է նրանց խաղի կանոնների խենթությունը, ապա մեն-մենակ խաղացող երեխայի մեջ որոշ տխրություն կա, և այն խենթությունները, որով նա զվարճանում է, ավելի են աչքի ընկնում:
+++
Քնաբեր այդ խաղալիքների փոխարեն, որ հորինել են մեծերը փոքրիկների համար, ես գերադասում էի իմ սուրբ ժամապահների դեմքերը: Մայրիկ, Աննա և Գայանե: Սիրո երորդություն, իմ երեք մայրերը, երեքն էլ շաղախված միևնույն սիրուց, իրենց անկողիններում նստած, անքուն, համբերությամբ սպասում էին մինչև իմ քունը տանի: Աստիճանաբար այդ պատկերի ուրվագծերը մեղմացան, հետո անհետացան անուշ մի փափկության մեջ: Ես քնում էի …
+++
Երբ մարդ վարժվում է աղմուկին, լինում են լռություններ, որ արթնացնում են նրան:
+++
ժամանակի հոսքի մեջ պարզ տեսնում եմ, որ բոլոր այս տարիներին, երբ մենք այդքան սիրել ենք իրար, ԵՐԲԵՔ ՉԵՆՔ ԱՍԵԼ, ԹԵ ՍԻՐՈՒՄ ԵՆՔ: Ընդհանուր խոհեմությամբ վախենում էինք հատուկ ընդգծել բացահայտ, շարունակական, անառարկելի ճշմարտությունը, և բառերի միջամտությունն ավելորդ էր թվում:
Իրար սիրում էինք ի ծնե:
Իսկ մնացյալը դառնում էր ավելորդ ենթավերնագիր…
+++
Մանկություն՝ մեծանալու անհագ ցանկությամբ, պատանեկություն՝ աճող ձգտումներով, որոնք կեղեքում ենք քեզ ու մի երեկո առաջնորդում սիրելիներիդ հոգեվարքին, որոնց ծերանալը չես նկատել, ՄԻՆՉԴԵՌ ՆՐԱՆՑ ԱՄԵՆ ՄԻ ՍՊԻՏԱԿԱԾ ՄԱԶԸ ԿԱՆԽԱԳՈՒՇԱԿՈՒՄ Է ՄԻ ԳԱՐՈՒՆՔԻ ԳԵՐԵԶՄԱՆ:
Նախագծի հեղինակ՝ Հաս Չախալյան։